دید پیرمردى در آنجا نشسته استپیرمرد تا او را دید، گفت : اى مرد ! من یهودى هستم، تو چه دینى دارى سلمان گفت : اسلام. پیرمرد گفت : ما یهودیها هر وقت که مشکلى داشته باشیم ، پیرمردهایمان را جمع مى کنیم که آنها خدا را به موسى بن عمران قسم بدهند تا مشکل ما حل شود.حالا هم گرچه تو یهودى نیستى اما پیرمرد که هستى و لذا من از تو میخواهم که بیایى و با من دعا کنى تا خدا دختر مرا که هم کور است و هم فلج ، شفاء بدهد. اگر دخترم خوب بشود ، من مال و ثروت فراوانى بتو مى بخشم.سلمان گفت : اگر دخترت شفاء بیابد ، مسلمان خواهى شد ؟ پیرمرد یهودى گفت : آرى. سلمان هم دخترک کور و فلج را به همراه پدرش به منزل حضرت على علیه السلام برد.حضرت که ماجرا را شنید ، فرمود : سلمان ! برو و حسینم را بیاور. حسین علیه السلام به همراه سلمان بنزد پدر آمد و ظرف آبى هم بدستور حضرت آورده شد. آنگاه على علیه السلام فرمود : حسین جان ! دستت را به این آب بزن و چند قطره از آن را به چشمان این دختر بپاش. همینکه امام حسین علیه السلام آن چند قطره آب را به چشمان دختر پاشید ، سیاهى ها از جلو چشمان دختر بکنارى رفت.دختر چشمانش را باز کرد و بعد از یک نگاه به امام حسین علیه السلام ، شهادتین را گفت و مسلمان شد.سپس على علیه السلام فرمود : دختر را بیرون ببرید و بقیه آب ظرف را بر بدنش بریزید تا علت اصلى بیمارى هم برطرف شود.فرداى آنروز پیرمرد دخترش را که دیگر شفاء یافته بود ، به خانه حضرت آورد و عرض کرد : من این دختر را در خدمت شما قرار مى دهم که چندى در نزدتان بماند و از تربیت اسلامى شما بهره مند بشود. دخترک که " هنده " نام داشت ، چند ماه در خانه امیر المومنین خدمت کرد تا آنکه پدرش از شام به دیدار او آمد. حضرت به پدر هنده فرمود : دخترت را نیز به همراهت ببر.هنده گفت : پدر جان ! دوست داشتم که همینجا بمانم و کنیز بچه هاى فاطمه ( علیها السلام ) باشم اما چون امیر المومنین دستور داده است ، بهمراهت مى آیم.هنده بهنگام رفتن ، خود را بر پاهاى زینب علیها السلام افکند ، با گریه بسیار از ایشان خداحافظى کرد و بهمراه پدرش راهى شام شد.چند بعد معاویه در شام هنده را به همسرى یزید در آورد. مدتها از ازدواج هنده با یزید گذشته بود که یکشب صداى گریه اى از خرابه اى در بیرون قصر بگوش او رسید. هنده پرسید : چه خبر است ؟ یزید گفت : این صداى اهل بیت خارجیانیست که بر ما خروج کرده بودند. ما آنها را به قتل رساندیم و بازماندگانشان را به اسیرى گرفتیم که اکنون در آن خرابه هستند0 هنده از یزید اجازه گرفت تا به تماشاى اسیران برود و سپس به همراهى کنیزهایش به خرابه رفت.در خرابه او با همان لباسهاى فاخر و قیمتى خود، روبروى حضرت زینب بر خاک نشست و پرسید : بى بى جان، شما اهل کجایید ؟ حضرت زینب فرمود : مدینة الرسول. هنده گفت : من مدتى را در یکى از محله هاى مدینه به کنیزى گذرانده ام و اکنون هم به کنیزى براى خانواده اى که در آن بودم، افتخار مى کنم.شما اهل کدام محله مدینه هستید ؟ بى بى فرمود : محله بنى هاشم0 هنده پرسید : پس شما آقاى من حسین علیه السلام را مى شناسید ؟ دل بى بى آتش گرفت اما هیچ نگفت ، اینبار هنده پرسید : شما که اهل محله بنى هاشم هستید ، بگویید ببینم آیا خانم و سرور من ، زینب را مى شناسید ؟ اینجا بود که حضرت زینب علیها السلام با گریه سر بلند کرد و فرمود : هنده ! من خود زینب هستم. هنده حق داشت که او را نشناسد، آخر زینبى که او دیده بود ، هنوز کربلا را ندیده بود
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
نویسنده: 